هرچند اشاراتی به استنشاق و مصرف ضددرد در نوشته‌های Herodotus (تاریخ شناس یونانی) وجود دارد، اما تاریخچه بیهوشی مدرن از سال 1847 آغاز شد. داستان بیهوشی دامپزشکی چیست؟
تاریخچه بیهوشی که امروزه در دامپزشکی و انسان انجام می‌شود از سال 1847 آغاز شده است با این حال، کلمه “بیهوشی” که برای اولین بار توسط افلاطون (حدود 424-348 قبل از میلاد) استفاده شد از دید فلسفی دریافت نشدن “ایمپالس (تکانه)” منتقل شده به مغز توصیف می‌شود. همچنین باید بخش اول انجیل در جایی که خداوند آدم را قبل از برداشتن دنده‌اش برای ایجاد حوا به «خواب عمیق» فرو برد را به خاطر داشت.کلماتی که بعدها در داستان بیهوشی ارزش یافتند.
روزهای (خیلی) اولیه
در طول زمان به دلیل علاقه‌ی زیاد به تسکین درد، روش‌های زیادی مورد بررسی قرار گرفت.
Herodotus (حدود 484-425 قبل از میلاد) به استنشاق شاهدانه ساتیوا (Cannabis sativa)، حشیش یا ماری جوانا برای ایجاد ” سرمستی” اشاره می‌کند. Pliny (24-79 پس از میلاد) از آب برخی از برگ‌ها که برای کمک به خواب یا کاهش درد استفاده می‌شود یاد می‌کند و Dioscorides (40-90 پس از میلاد) خشخاش (Papaver somniferum) که منبع مورفین، کدئین و هروئین است را به عنوان مسکن و خواب‌آور توصیف کرد، همچنین مشاهده کرد مایع حاصل از جوشاندن ریشه گیاه ترنجبین (Mandragora spp) در شراب، به ایجاد خواب و «از بین بردن» درد، بیهوشی و بی‌حسی کمک می‌کند. گفته می‌شود از این ماده برای کمک به جراحی نیز استفاده شده، اما جزئیات کمی ارائه شده است.
در طول نسل‌های مختلف، از انواع معجون‌ها برای تسکین درد و جراحی استفاده می‌شد. ترنجبین، شاهدانه، بنگ(Hyoscyamus niger) ، شوکران(Conium maculatum) و تریاک همگی در ترکیبات مختلف برای القای بیهوشی استفاده شده‌اند.
فشردن اعصاب و رگ‌های خونی نزدیک به محل عمل یا فشار روی گردن برای ایجاد بیهوشی، مصرف مشروبات الکلی برای القای مستی و گاهی اوقات فقط یک ضربه سخت و تند به سر از سایر روش‌هایی بود که برای کنترل درد در جراحی استفاده می‌شد. با این حال، همه این روش‌ها هم خطرناک و هم غیر قابل کنترل بودند.
ظهور بیهوشی امروزی
تعریفی جدید
تا قبل از دهه 1750 هیچ پیشرفت قابل توجهی در توسعه داروهای بیهوشی وجود نداشت، کلمه “بیهوشی” در سال 1751 به عنوان “نبود حس در افراد فلج یا مست” باز تعریف شد.
سپس در سال 1753 شیمیدان آلمانی Wilhelm Frober دی اتیل اتر را ساخت. Joseph Black در سال 1754 گاز دی اکسید کربن را کشف کرد و به دنبال آن اکسیژن (1771) و اکسید نیتروژن (1772) توسط Joseph Priestley کشف شد. در نتیجه عناصر کلیدی که “داروی استنشاقی” نامیده می‌شود شناسایی شده بود. اولین استفاده از اتر برای درمان سردرد در سال 1773 توسط William Cullen از ادینبورگ انجام شد، اما درسال 1790 اتر به عنوان یک داروی “استنشاقی” شناخته شد.
نیتروزاکساید، اتر، دی‌اکسید کربن و دیگر ترکیبات
Humphry Davy (1778-1829)، شیمیدان و مخترع برجسته، در سال 1799 خواص نیتروزاکساید را کشف کرد. او از اینکه این گاز باعث خنده‌اش می‌شد شگفت زده شده بود، بنابراین آن را “گاز خنده آور” نامید و از توان آن به عنوان یک داروی بیهوشی نوشت. اثرات لذت بخش این دارو در دهه 1830 کشف شد و مهمانی‌هایی برای لذت بردن از این تجربه برگزار شد. افراد جراحات ناشی از زمین خوردن پس از مصرف این گاز را احساس نمی‌کردند. این اتفاق باعث توسعه‌ی این ایده که می‌توان از این گاز برای جراحی استفاده کرد شد، اما این گاز با احتیاط در سال 1844 معرفی شد و تا سال 1864 در دندانپزشکی مورد استفاده قرار نگرفت.
Henry Hill Hickman جراح انگلیسی در سال 1824 استفاده از دی‌اکسید‌کربن (که در آن زمان “هوای ثابت” نامیده می‌شد) را روی چند توله سگ و یک سگ بالغ بررسی کرد. او دریافت وقتی سگ‌ها در معرض گاز دی‌اکسید‌کربن قرار می‌گیرند به آرامی به خواب می‌روند. با این حال متوجه نشد که به جای بیهوشی استنشاقی، دارد آنها را خفه می‌کند.
در سال 1831 کلروفورم به طور هم‌زمان توسط کارگران فرانسوی، آلمانی و آمریکایی کشف شد، اما تا سال 1847 به عنوان داروی بیهوشی استفاده نشد.
William T G Morton، دندانپزشک و پزشک آمریکایی، قبل از استفاده از اتر در مطب دندانپزشکی خود آن را روی سگ آزمایش کرد. او در اکتبر 1846 معرفی عمومی موفقی برای این دارو انجام داد و دو هفته بعد، از این دارو برای خروج بدون درد تومور از گردن بیمار در حضور دکتر John Collins Warren استفاده کرد. در 19 دسامبر 1846، دندانپزشک لندنی James Robinson از اتر برای کشیدن بدون درد دندان استفاده کرد. جراحان لندنی که او را زیر نظر داشتند بلافاصله روشش را اقتباس کردند. عصر بیهوشی مدرن در آستانه شروع شدن بود.
منبع:
