تولد بیهوشی دامپزشکی
در 29 ژانویه 1847، اولین استفاده از بیهوشی دامپزشکی در روزنامه تایمز لندن گزارش شد: احتمالاً توسط مدیر وقت، ویلیام سیول، اسبی در کالج سلطنتی دامپزشکی (RVC) با موفقیت با اتر بیهوش شده بود. همچنین در آن سال، ادوارد میهو (عضو جامعه سلطنتی جراحان دامپزشک)، که پزشکی بسیار باهوش و مبتکر بود پس از آزمایش ماده ببیهوشی روی خود و سپس سگ، دو مقاله با عنوان‌های «استنشاق بخارات اتر» و «بخار اتر» در مجله دامپزشکان منتشر کرد.
کورار
سیول درهمکاری با محققان پزشکی، کورار را بررسی کردند. کورار سمی بود که در سال 1516 درآمریکای جنوبی برای سمی کردن تیرهای تیرکمان از آن استفاده می‌شد. در سال 1836، تأثیر کورار را بر روی یک الاغ بررسی کردند که با دریافت تهویه مصنوعی داخل نایی از یک دوز جان سالم به در برد و سپس به مدت 25 سال زندگی کرد. سیول در مورد تاثیر احتمالی آن در کنترل اسپاسم عضلانی در موارد کزاز و هاری نوشت و سپس در سال 1838 به شکل آزمایشی کورار را به دو اسب مبتلا به کزاز تزریق کرد. وی اظهار داشت که هر دو پس از تهویه مصنوعی جان سالم به در بردند اما افزود که مدتی بعد جان خود را از دست دادند. این اولین استفاده از کورار از نظر پزشکی بود، اما تا سال 1946 از آن روی انسان استفاده نشد.
بیهوشی‌های استنشاقی در دامپزشکی
در دهه 1840، پزشک اسکاتلندی جیمز یانگ سیمپسون به دنبال یک داروی بیهوشی برای استفاده در جراحی مامایی بود. او اتر را امتحان کرده بود اما اشتعال پذیری آن را دوست نداشت. سپس در سال 1847 نمونه‌ای از کلروفرم به او داده شد. او آن را روی خودش و دو خرگوش با موفقیت امتحان کرد اما صبح روز بعد آنها را مرده پیدا کرد. ظاهراً این اتفاق او را ناراحت نکرد چرا که در عرض یک ماه کلروفرم را با تأثیر خوبی روی 50 بیمار استفاده کرد. وی اولین کسی بود که از کلروفرم روی انسان استفاده کرد اما متوجه خطرات بالقوه آن نشد.
مؤمنان مذهبی استدلال می‌کردند که استفاده از کلروفرم برای تسکین درد غیر مقدس است، زیرا طبق کتاب مقدس مقدر شده بود که زنان به دلیل گناه اصلی حوا در وسوسه آدم، مجازات شوند. سیمپسون، مردی عمیقاً مذهبی که بر کتاب مقدس نیز تسلط داشت، پاسخ داد که بیهوشی در واقع از جانب خدا الهام شده است که آدم را به «خواب عمیق» فرستاد. او گفت خدا اولین هوشبر بود! این بحث در سال 1853 هنگامی که ملکه ویکتوریا پس از دو زایمان گفت “بیش از همه از تأثیر کلروفرم خشنود است” پایان یافت.
دامپزشکی تا این زمان دو داروی بیهوشی استنشاقی داشت. کلروفرم در ابتدا به ویژه برای اسب ها و دام بزرگ، که توسط ماسک حاوی گلوله پشمی جاذب آغشته به کلروفرم تجویز می‌شد، داروی مورد علاقه بود. با این حال، به زودی مشخص شد که روشی خطرناک است (همانطور که در انسان نیز شناخته شده بود). برای دام کوچک، کلروفرم توسط هوای پمپ شده روی کلروفرم مایع تجویز می‌شد. فردریک هابدِی از هر دو این روش‌ها استفاده کرد، اما پروفسور جی جی رایت بسیار از اینکار انتقاد کرد و اظهار داشت که در صورت امکان باید از استفاده از کلروفرم خودداری شود. همچنین از ترکیب آن با الکل و اتر (AC یا ACE) نیز استفاده شد.
در نهایت، اتر به محبوب‌ترین داروی بیهوشی برای دام کوچک تبدیل شد، به ویژه برای گربه‌ها، جایی که یک شیشه 2 پوندی حاوی پنبه آغشته به اتر، بیهوشی قابل کنترل عالی ارائه می‌کرد.
روش‌های داخل وریدی
پیر سایپرین، جراح فرانسوی، هیدرات کورال داخل وریدی را در حیوانات آزمایش کرد و در سال 1872 از آن برای بیهوشی انسان استفاده کرد. در سال 1875 در اسب‌ها استفاده شد و در سال 1958 رایت خبر از 20 سال استفاده موفق دامپزشکی از این ماده داد.
زمینه‌ای در حال توسعه
رشته بیهوشی دامپزشکی توسط پروفسور رایت که در کالج سلطنتی لندن کار می‌کرد به خوبی توسعه داده شد. آنها به همراه مادلین اویلر، پنتوباربیتان و تیوپنتان را در حیوانات آزمایش کردند، که به پایه اصلی بیهوشی سگ و گربه تبدیل شد و انقلابی در جراحی دام کوچک ایجاد کرد. در کالج سلطنتی لندن، گوردون نایت لوله گذاری داخل نایی را در دام کوچک با یک پمپ جدید طراحی کرد. پس از او لزلی هال و باربارا ویور(که “بیهوشی متعادل” را ایجاد کرد)، پیش بیهوشی انتخابی از باربیتورات ها، سیکلوپروپان، اکسیژن، نیتروزاکساید و تری کلرواتیلن را در دهه های 1950 و 1960 معرفی کرند.
و بدین صورت بیهوشی دامپزشکی مدرن به بخشی از تمرین روزمره تبدیل شد. فرصتی برای یک جراحی دقیق، تنفس کنترل شده و ریکاوری، همراه با امکان پیشرفت قابل توجهی در تکنیک‌ها و روش‌های جراحی.
منبع:
