زهکشهای فعال بسته
زهکشهای فعال (یا مکش فعال) بسته شامل یک لوله با یک دستگاه مکش که به انتهای بیرونی زهکش متصل است، میباشد. خلاء یا گرادیان فشار به مایع اجازه میدهد تا به داخل روزنههایی که در بستر زخم که معمولاً در انتهای زهکش قرار دارند، کشیده شود. اگزودا به داخل مجرای لوله میرود و در نهایت در دستگاه مکش یا مخزن جمعآوری میشود. این مخزن برای جمعآوری مایع، حفظ مکش و امکان تعیین کمیت اگزودا و تعیین خصوصیات مایع استفاده میشود.
زهکشهای فعال بسته برای جلوگیری از مهاجرت باکتریها به بستر زخم و بافتهای اطراف آن به زهکشهای غیرفعال ترجیح داده میشوند. با توجه به گرادیان فشار ایجاد شده توسط زهکشهای فعال بسته، چسبندگی بافت در مقایسه با زهکشهای غیرفعال بهبود مییابد. یک نمونه از مخازن زهکش، مخازن قابل تراکم در سیستمهای زهکشی جکسون-پرات است (شکل 2).
اجزای روزنهدار این زهکشهای فعال بسته به صورت تجاری در دسترس هستند یا میتوانند با استفاده از سایر موارد در دسترس (مانند کاتترهای پروانهای) ایجاد شوند. در صورت ایجاد روزنه در لوله زهکش، برای جلوگیری از شکستگی یا پیچ خوردگی لوله تخلیه قطر روزنهها باید کمتر از یک سوم قطر لوله باشد. علاوه بر این، برای اطمینان از عملکرد مناسب سیستم فعال، تمام روزنهها باید در قسمتی از زخم یا لایههای بافتی که در حال تخلیه شدن هستند، قرار داشته باشند. خروجی زهکش نیز باید برای هوا غیرقابل نفوذ باشد تا از نشت هوا یا ورود هوا به زخم جلوگیری شود. گاهی اوقات، پانسمان در امتداد حاشیهی زخمهای بسته، برش یا محل خروج زهکش میتواند به جلوگیری از ورود هوا کمک کند.
هنگام قرار دادن لوله زهکش در زمان بستن زخم یا برش، خروجی زهکش فعال بسته باید نزدیک برش یا حاشیهی محل بسته شدن زخم باشد (شکل 3). لوله باید در امتداد خط برش یا محل بسته شده زخم خارج شود زیرا ممکن است محلی برای ورود باکتریها باشد یا منجر به جدا شدن و تخلیه اضافی در طول خط بخیه شود زیرا شیب فشار ایجاد شده در طول نقاط خروجی زهکش، وابسته به جاذبه نیست(شکل 4)، این خروجیها را میتوان در محلهایی که نگهداری و پانسمان زهکش را تسهیل میکند ایجاد کرد.
برای قرار دادن این زهکشها، اغلب با استفاده از پنسهای Halsted یا Kelly مسیری زیرجلدی از زخم جراحی به نقطه خروج تعیین شده ایجاد میشود. سپس یک برش کوچک در قسمتی که نوک پنس قرار دارد، ایجاد میشود به طوری که فقط نوک پنس و زهکش میتوانند از برش عبور کند. به جای عبور از زهکش به صورت برگشتی، میتوان یک پنس ثانویه با اندازه مشابه را به صورت برگشتی رد کرد و انتهای قسمت خروجی زهکش را گرفت و از زخم بیرون کشید تا از آلودگی توسط فلور طبیعی و سطح پوست جلوگیری شود. زهکشهای تجاری موجود ممکن است به منظور تسهیل ایجاد مسیر بافتی برای قراردادن لولهی تخلیه دارای تروکار در انتهای پشتی باشند.
مانند زهکشهای غیرفعال، محکمکردن نزدیکترین قسمت لوله زهکش در زخم یا سطح پوست توصیه نمیشود. این کار ممکن است عملکرد تخلیه فعال را با ورود هوا به داخل زخم مختل کند و همچنین فرصتی برای خطر عدم تخلیه به وجود آورد. من ترجیح میدهم تخلیه را با استفاده از بخیه دندان موشی با نخ بخیه تک رشتهای غیرقابل جذب در محل خروجی تخلیه محکم کنم.
پس از قرار دادن لوله تخلیه، بسته شدن زخم یا برش قبل از اتصال مخزن تخلیه انجام میشود تا مکش فعال ایجاد شود. سپس میتوان از پانسمانها برای محکم کردن لولهها و مخزن استفاده کرد. بانداژها همچنین میتوانند زخم را در برابر ورود میکروارگانیسمها محافظت کنند. در حالت ایدهآل، دامپزشک یا کارکنان بیمارستان، زخم و تخلیه را مدیریت میکنند تا از آلودگی لوله و مخزن تخلیه جلوگیری شود.
منبع:
https://www.dvm360.com/view/surgical-drains-are-useful-in-small-animal-wound-management