سگ دورگه ده ساله به نام جنکینز، به لطف جراحی ماهرانه متخصصان دامپزشکی دانشگاه دیویس (Davies) برای حل یک مورد چالش برانگیز از بیماری کوشینگ، جانی دوباره یافت.
جنکینز ابتدا به تیم داخلی دامپزشکی در Davies برای مدیریت هایپرآدرنوکورتیزیسم (hyperadrenocorticism) ضعیف و کنترل شده که اخیراً تشخیص داده شده بود، مراجعه کرد. صاحب وی گزارش داد که جنکینز با پرادراری/پرنوشی، پرخوری، بی حالی و کچلی و قرمزی شدید پوست مواجه بوده است. جنکینز مدت کوتاهی قبل از ارجاع، مصرف تریلوستان (trilostane) را شروع کرده، اما پاسخ او به درمان نا امیدکننده بود.
به دنبال معاینات جامع، جنکینز مبتلا به هایپرآدرنوکورتیزیسم وابسته به آدرنال و دارای فشار خون بالا، دفع پروتئین در ادرار و ادم لنفاوی شدید همراه با پیودرم ثانویه بود. سونوگرافی، توده آدرنال سمت راست که در امتداد سیاهرگ فرنیک شکمی، به ورید اجوف دمی (caudal vena cava) هجوم آورده بود را نشان داد.
کاترین کلارک (Katherine Clarke)، دامپزشک داخلی در Davies توضیح داد: “در ابتدا جنکینز را درمان کردیم تا بیماری او را با توجه به خطرات بیهوشی و جراحی تثبیت کنیم.” مدیریت دفع پروتئین در ادرار با بنازپریل (benazepril) شروع شد و زمانی که بنازپریل به تنهایی فشار خون او را کنترل نکرد، آملودیپین (amlodipine) به آن اضافه شد. پیودرمای او با شامپوی دارویی و آنتی بیوتیک‌های خوراکی درمان شد. کلوپیدوگرل (Clopidogrel) نیز با توجه به خطر بیماری ترومبوآمبولیک همراه با هیپرآدرنوکورتیزیسم و دفع پروتئین در ادرار شروع شد.
پاسخ جنکینز به درمان معقول بود. پیودرم او برطرف شد و فشار خون، پرادراری/پرنوشی و پرخوری او کاهش یافت.
کاترین گفت: «پس از چند ماه درمان و نظارت دقیق، احساس کردیم وضعیت جنکینز تا حد امکان پایدار است. بنابراین برای ادامه روند درمان، جراحی برداشت غده آدرنال، انتخاب شد.»
جنکینز توسط کارولین برتون متخصص اروپایی جراحی حیوانات کوچک، جراحی شد. با توجه به پیچیدگی جراحی که شامل برداشت ورید اجوف دمی و خطرات نسبتاً بالای بیهوشی بود، یک متخصص بیهوشی دائماً در کنار او بود. انفوزیون داخل وریدی هیدروکورتیزون با سرعت ثابت در حین عمل، با توجه به خطرات هیپوآدرنوکورتیزیسم به دلیل آتروفی غده فوق کلیوی طرف مقابل، انجام شد.
کاترین گفت: «علیرغم نگرانی‌های ما، عمل جراحی و بیهوشی نسبتاً معمولی بود. بهبودی جنکینز نیز بسیار آرام بود و او چند روز بعد مرخص شد.»
بافت شناسی توده آدرنال تایید کرد که جنکینز مبتلا به سرطان قشر آدرنال است. با وجود بدخیم بودن این نئوپلاسم، پیش آگهی وی خوب است.
کاترین گفت: اکنون دو ماه از عمل جراحی برداشت غده‌ی آدرنال می‌گذرد و او در حال بهبودی است. او دیگر تریلوستان مصرف نمی‌کند، پرادراری/پرنوشی، پرخوری و دفع پروتئین از ادرار، همگی برطرف شده‌اند. فشار خون او اکنون به خوبی با آملودیپین کنترل می‌شود. موهایش دوباره رشد کرده و هر بار که او را می‌بینیم جوان‌تر به نظر می‌رسد.
مورد جنکینز یادآور اهمیت انجام تصویربرداری تشخیصی در این موارد است تا تعیین شود که هیپرآدرنوکورتیزیسم وابسته به هیپوفیز یا وابسته به آدرنال است. اگرچه برداشت غده‌ی آدرنال خطرناک نیست، اما در برخی موارد می‌تواند منجر به اثربخشی طولانی، مطلوب یا حتی درمان شود. پتانسیل متاستاتیک کارسینوم قشر آدرنال کم است، با این حال، مرحله بندی (staging) باید قبل از جراحی در نظر گرفته شود.
منبع:
